ഇരു ചക്ര വാഹനങ്ങളുടെ മുത്തച്ഛന്റെ കഥ അറിയാമോ?

പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ട് വലിയ വലിയ കണ്ടുപിടുത്തങ്ങളുടെ ഒരു നൂറ്റാണ്ടായിരുന്നു, വ്യാവസായിക വിപ്ലവം ഉടലെടുക്കുകയും ജനങ്ങളുടെ ആവശ്യവും വിതരണവും വർദ്ധിക്കുകയും ചെയ്തതോടെ, അസംബ്ലി-ലൈൻ ഉൽപാദന രീതിയും പ്രധാനമായും പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഉയർന്നു വന്നു. ജോലിയും മെച്ചപ്പെട്ട ജീവിത സാഹചര്യങ്ങളും തേടി ആളുകൾ ഗ്രാമങ്ങൾ ഉപേക്ഷിച്ച് നഗരങ്ങളിലേക്ക് മാറാൻ തുടങ്ങി. പുതിയ കണ്ടുപിടുത്തങ്ങൾ വിപണിയിൽ നിറഞ്ഞു. ക്യാമറകൾ മുതൽ ഇലക്ട്രിക് ബാറ്ററികൾ, ടെലിഫോൺ, തയ്യൽ മെഷീനുകൾ, കൊക്കകോള എന്നിവ പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഗണ്യമായി വർധിച്ചു വന്നു. എന്നാൽ ജനസംഖ്യ വളരാൻ തുടങ്ങി, ഇതോടെ ആവശ്യങ്ങളും ഉയർന്നു. വേഗതയേറിയ ഗതാഗത മാർഗ്ഗങ്ങളെ ആശ്രയിക്കുന്നത് വർദ്ധിച്ചു. ഇവിടെ നിന്നാണ് സൈക്കിൾ വന്നത്.

പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിൻ്റെ തുടക്കത്തിൽ ബാരൺ കാൾ വോൺ ഡ്രെയ്‌സ് കണ്ടുപിടിച്ച ആദ്യത്തെ സൈക്കിളിന് ഒരു തടി ഫ്രെയിം മാത്രം ഉണ്ടായിരുന്നു, മുൻ ചക്രം കറക്കാൻ റൈഡർ തൻ്റെ കാലുകൾ കൊണ്ട് അതിനെ തള്ളണമായിരുന്നു. പിന്നീട് 1860-കളിൽ, പിയറി മൈക്കൗക്സും പിയറി ലാലെമെൻ്റും ഒരു വലിയ ഫ്രണ്ട് വീലിലേക്ക് മെക്കാനിക്കൽ ക്രാങ്ക് ഡ്രൈവും പെഡലുകളും അതിലേക്ക് ചേർത്തു, അതിനെ വെലോസിപീഡ് എന്നായിരുന്നു വിളിച്ചിരുന്നത്. വെലോസിപീഡ് ഒരു പെന്നി-ഫാർതിംഗ് ആയി മാറി, ഇത് ആദ്യത്തെ വാഹനം എന്ന രീതിയിൽ സൈക്കിൾ എന്ന് വിളിക്കപ്പെട്ടു.കൊളോണിയൽ ചരിത്രത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗമായി സൈക്കിൾ മാറി. ബ്രിട്ടീഷുകാർ ഈ വാഹനം രാജ്യത്തേക്ക് കൊണ്ടുവന്നത് വിനോദ ആവശ്യങ്ങൾക്കും ചിലർ തങ്ങളുടെ കായിക ആവശ്യങ്ങൾക്കും ആയിരുന്നു. തുടക്കത്തിൽ ഇത് വരേണ്യവർഗത്തിൻ്റെയും ഉന്നത-മധ്യവർഗത്തിൻ്റെയും മാത്രം പ്രതീകമായിരുന്നു, കൂടുതലും ഇംഗ്ലീഷ്, പാഴ്സി സമുദായങ്ങൾ മാത്രമായിരുന്നു സൈക്കിൾ ഓടിച്ചിരുന്നത്. പക്ഷെ പതിയെ പതിയെ അതിൻ്റെ ജനപ്രീതി വർദ്ധിച്ചതോടെ, ഉൽപ്പാദനവും വർദ്ധിച്ചു, താമസിയാതെ, സൈക്കിൾ പല വീടുകളിലും എത്തി തുടങ്ങി.

മറ്റ് പൊതുഗതാഗത മാർഗങ്ങൾ വളർന്നപ്പോൾ സൈക്ലിംഗ് പൊതുരംഗത്ത് നിന്ന് പയ്യെ അപ്രത്യക്ഷമായി തുടങ്ങി, എന്നാൽ സൈക്ലിംഗ് ഇപ്പോഴും ഇന്ത്യയുടെ അവിഭാജ്യ ഘടകമാണ്. ഇ-ബൈക്കുകൾ, മൗണ്ടൻ ബൈക്കുകൾ, ഹൈബ്രിഡ് ബൈക്കുകൾ, ഗിയേർഡ് സൈക്കിളുകൾ തുടങ്ങി നിരവധി ഓപ്ഷനുകൾ ഇന്ന് നമ്മുക്ക് ചുറ്റും നിൽകുമ്പോൾ , എയർബോൺ പാരാട്രൂപ്പർ സൈക്കിളുകളെ കുറിച്ച് അറിയാമോ?

ലോകമഹായുദ്ധങ്ങളിലെ ഇന്ത്യൻ സൈനികർക്ക് നൽകിയത് വളരെ ദയനീയമാണ്, പലരും മരിച്ചു, പലരും വിദേശ ജയിലുകളിൽ യുദ്ധത്തടവുകാരായി ചീഞ്ഞഴുകിപ്പോകുന്നു. പക്ഷെ , രണ്ടാം ലോകമഹായുദ്ധത്തിൽ ഭൂരിഭാഗം പാരാട്രൂപ്പർമാരും ബർമിംഗ്ഹാം ചെറു ആയുധങ്ങൾ [BSA] നിർമ്മിച്ച സൈക്കിളാണ് ഉപയോഗിച്ചിരുന്നത്; ഈ ചക്രം പകുതിയായി മടക്കിക്കളയുകയും സൈനികരുടെ ബാക്ക്‌പാക്കുകളിൽ കൊണ്ടുപോകുകയും ചെയ്യാവുന്ന രീതിയിൽ ആയിരുന്നു. ഈ സൈക്കിളുകൾ അവർക്ക് അവരുടെ പ്രവർത്തനങ്ങൾ നിർവഹിക്കാനുള്ള രഹസ്യ അവസരം നൽകി. സൈക്കിൾ ഇടത്തരക്കാരിലേക്കും താഴ്ന്ന ക്ലാസുകളിലേക്കും ഒഴുകിയപ്പോൾ, വ്യത്യസ്ത സൈക്കിൾ ബ്രാൻഡുകൾ സമൂഹത്തിലെ വിവിധ വർഗ വിഭാഗങ്ങളെ വലിയ രീതിയിൽ സ്വാധീനിച്ചു . വിക്രം പെൻഡ്സെ സൈക്കിൾസ് മ്യൂസിയം സൈക്കിളുകളെയും അവയുടെ ഇന്ത്യയിലെ ചരിത്രത്തെയും കുറിച്ചുള്ള വിവരങ്ങൾ കൊണ്ട് നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. തൊഴിലാളിവർഗം പ്രാഥമികമായി ഹെർക്കുലീസ് സൈക്കിളിലാണ് ഓടിച്ചിരുന്നത്, ജെയിംസ് സൈക്കിൾ കോ ലിമിറ്റഡ് നിർമ്മിച്ച ജെൻ്റ്സ് ട്രൈസൈക്കിൾ മ്യൂസിയത്തിൽ സൂക്ഷിച്ചിട്ടുണ്ട്, പ്രധാനമായും ആ യന്ത്രം ഓടിച്ചിരുന്ന ഡോക്ടർമാരും അഭിഭാഷകരും ആയിരുന്നു. അതിനാൽ, സൈക്കിളുകളും അവയുടെ ബ്രാൻഡുകളും ഒരാൾ വഹിക്കുന്ന പദവിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരുന്നു.
സൈക്കിളുകളും അവയുടെ ഭാഗങ്ങളും ഇന്നത്തെപ്പോലെ പുരോഗമിച്ചിട്ടില്ലാത്ത ഒരു ദശാബ്ദത്തിൽ ഈ സൈക്കിൾ യാത്രക്കാർ ഒരു ദൗത്യം ഏറ്റെടുത്തു. പോരാത്തതിന് ലോകരാഷ്ട്രീയത്തിൻ്റെ അവസ്ഥയും ഭയാനകമായിരുന്നു, പല രാജ്യങ്ങളും ഒരു ലോകയുദ്ധം, സാമ്പത്തിക മാന്ദ്യം, പകർച്ചവ്യാധികൾ എന്നിവയാൽ ബാധിച്ചു. ഇന്ത്യയെപ്പോലെ, പല കോമൺവെൽത്ത് രാജ്യങ്ങളും തങ്ങളുടെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനായി കൊളോണിയൽ ഭരണകൂടത്തിനെതിരെ പോരാടി. എന്നിട്ടും, മുംബൈയിൽ നിന്നുള്ള ചെറുപ്പക്കാർ ജീവിതത്തെ മാറ്റിമറിക്കുന്ന ഒരു യാത്ര ആരംഭിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു.ബോംബെ ഭാരോദ്വഹന ക്ലബ്ബിലെ അംഗങ്ങളായിരുന്നു ഇവർ .1923 ഒക്ടോബറിൽ യാത്ര ആരംഭിച്ച ഈ സംഘം 1928 മാർച്ചിൽ ഏകദേശം 70,000 കിലോമീറ്റർ സഞ്ചരിച്ച് ഇന്ത്യയിലേക്ക് മടങ്ങി. ഈ ഗ്രൂപ്പിൽ മൂന്ന് പേർക്ക് മാത്രമേ ആ യാത്ര പൂർത്തിയാക്കാൻ കഴിഞ്ഞുള്ളൂ, , സംഘത്തിലെ രണ്ടുപേർ അമേരിക്കയിൽ സ്ഥിരതാമസമാക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു, ഒരാൾക്ക് ഈ സാഹസികതയ്ക്കിടയിൽ നാട്ടിലേക്ക് മടങ്ങേണ്ടിവന്നു. ഇതിൽ നിന്നും പ്രചോദനം കൊണ്ട് പലരും സൈക്കിൾ യാത്രയ്ക്ക് മുതിർന്നു. സൈക്കിൾ യാത്രക്കാരെ അവർ പോകുന്നിടത്തെല്ലാം വളരെയധികം ആഡംബരത്തോടെയും ആവേശത്തോടെയും ജനങ്ങൾ നേരിട്ട് തുടങ്ങി, പക്ഷെ അവരുടെ യാത്രകൾ വളരെ ദുസ്സഹവും പല തരത്തിലുള്ള അപകടങ്ങൾ നിറഞ്ഞതുമായിരുന്നു. വെള്ളവും ഭക്ഷണവുമില്ലാതെ അവർ സൈക്കിൾ ചവിട്ടി. ഇവരിൽ ഒരാളുടെ യാത്ര ഏറ്റവും ദുഷ്‌കരമായിരുന്നുവെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു. ഈ പര്യവേഷണം വിജയിക്കുന്നതിനുള്ള ഒരു വലിയ നിമിഷമായിരുന്നു അത്, അവർക്ക് മുമ്പുള്ള പലർക്കും അതിൽ നിന്ന് മടങ്ങാൻ പോലും കഴിഞ്ഞില്ല. അവർ ബർമ്മയിലായിരുന്ന കാലത്ത്, ഷ്താവ്‌ജാനിക്ക് ഒരു മാസത്തോളം ആശുപത്രിയിൽ കിടക്കേണ്ടി വന്നു .അവരുടെ പയാത്രയുടെ നേർക്കാഴ്ച നൽകുന്ന നിരവധി ട്രാവൽ ജേണലുകളും ആന്തോളജികളും പുറത്തുവന്നു, സുഖസൗകര്യങ്ങൾ ഉപേക്ഷിച്ച് യാത്ര പുറപ്പെടാൻ തീരുമാനിച്ച ധീരഹൃദയരായ ഈ യുവാക്കളുടെ അവസ്ഥ എന്തായിരിക്കുമെന്ന് നമുക്ക് ഊഹിക്കാവുന്നതേയുള്ളൂ. ശരിയായ റോഡോ ശുദ്ധമായ കുടിവെള്ളമോ പോലുമില്ലാതെയാണ് അവരുടെ യാത്ര മുന്നോട് പോയത്. അവരുടെ സാഹസിക യാത്രകളിൽ അവർ അഭിമുഖീകരിച്ച പ്രശ്നങ്ങളും കണ്ടു മുട്ടിയ സാംസ്കാരങ്ങളും ഭൂപ്രദേശങ്ങളും അവരുടെ ജീവിതം പക്ഷെ മാറ്റി മരിച്ചിരുന്നു.

സൈക്ലിംഗ് ഇന്ന് വളരെയധികം വികസിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും, ഈ കഥകൾ കേൾക്കുന്നത് നമ്മുടെ യാത്ര എന്ന സ്വപ്നത്തെ ഉയർത്തുകയും. നമ്മുടെ ശരീരത്തെ കൂടുതൽ ശക്തിപ്പെടുത്തുകയും , മനസ്സിനെയും വ്യക്തിത്വത്തെയും തകർക്കുന്ന വെല്ലുവിളികൾ ഏറ്റെടുക്കാൻ നമ്മുടെ ശരീരത്തെ പ്രേരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നില്ലേ.